Wiecznie zielone rośliny są niezwykle interesującą grupę organizmów, które dzięki specyficznym adaptacjom utrzymują liście lub igły przez cały rok, niezależnie od warunków atmosferycznych. Zdolność ta sprawia, że mogą przeprowadzać fotosyntezę nawet wtedy, gdy większość roślin liściastych znajduje się w okresie spoczynku. Aby było to możliwe, gatunki zimozielone wykształciły szereg cech morfologicznych mogących ograniczyć straty energii i zapobiegać uszkodzeniom mechanicznym. Gruba warstwa kutykuli, obecność wosków i żywic, silne zdrewnienie tkanek czy igłowaty kształt liści zmniejszają parowanie i chronią przed mrozem. Z kolei wolniejsza wymiana gazowa i niski metabolizm pozwalają im efektywnie funkcjonować w glebach ubogich w składniki odżywcze, jak również na terenach narażonych na silne wiatry i niskie temperatury. Dzięki takiej strategii rośliny zimozielone doskonale odnajdują się zarówno w klimacie borealnym, jak i w górskich pasmach czy środowiskach o ekstremalnych amplitudach temperatury.
Kwestia dostępu do światła ma dla wiecznie zielonych roślin znaczenie kluczowe, ponieważ proces fotosyntezy trwa u nich nieprzerwanie przez cały rok, także zimą, gdy naturalne nasłonecznienie jest niewielkie. W lasach iglastych, gdzie warstwa koron jest gęsta, rośliny te muszą radzić sobie z głębokim cieniem. Wykształciły więc zdolność funkcjonowania przy niskim natężeniu światła dzięki wysokiej zawartości chlorofilu oraz wydajnym mechanizmom przechwytywania promieni słonecznych. Igły ustawione pod kątem ograniczają wzajemne zacienianie, a ich powierzchnia jest przystosowana do maksymalnego wykorzystania nawet rozproszonego światła. Dodatkowo rośliny te potrafią regulować aktywność aparatu fotosyntetycznego, dostosowując ją do dostępności energii – w warunkach silnego nasłonecznienia ochronę zapewniają im pigmenty karotenoidowe, chroniące przed fotouszkodzeniami. Pozwala to wiecznie zielonym gatunkom na utrzymanie dodatniego bilansu energetycznego zarówno podczas mroźnych zim, jak i w zacienionych partiach lasu, gdzie rośliny liściaste nie byłyby w stanie efektywnie rosnąć. Pomiary natężenia słonecznego wykonują pyranometry, przykładowym jest LB-900, jest to precyzyjne urządzenie pomiarowe o wytrzymałej konstrukcji i szerokim zakresie pomiarowym.
Oprócz światła kluczową rolę w przetrwaniu roślin zimozielonych odgrywają woda i temperatura. Zimą dostęp do wody jest znacząco ograniczony – zamarznięta gleba uniemożliwia jej pobieranie, dlatego rośliny te muszą maksymalnie ograniczać transpirację. Ich aparaty szparkowe są nieliczne i często zagłębione pod powierzchnią liścia, co zmniejsza wymianę gazową i chroni przed wysychaniem na mroźnym wietrze. W komórkach igieł znajdują się substancje działające jak naturalny „antyfrost” – cukry, żywice i białka stabilizujące struktury komórkowe. Gdy temperatura spada, pozwalają one na kontrolowane odwodnienie komórek, co zapobiega tworzeniu się kryształków lodu, mogących uszkadzać błony biologiczne. W klimacie suchym, np. w regionach śródziemnomorskich, wiecznie zielone rośliny radzą sobie z kolei dzięki zdolności szybkiego zamykania aparatów szparkowych oraz silnie rozwiniętemu systemowi korzeniowemu, który potrafi pozyskiwać wodę z głębokich warstw podłoża. Połączenie odporności na chłód oraz umiejętności gospodarowania wodą sprawia, że rośliny te potrafią przetrwać zarówno skrajne mrozy, jak i długotrwałe susze, stanowiąc jedną z najbardziej wszechstronnie przystosowanych grup roślin na świecie.